Ακολουθήστε τα μονοπάτια και τους δασικούς δρόμους, αφήστε την ματιά σας να ξεκουραστεί στα πανέμορφα τοπία που δημιουργεί η οργιώδης βλάστηση, τα φαράγγια και οι κορυφογραμμές.
- Ορεινή Πεζοπορία
- Οικολογικές περιηγήσεις
- Ορεινή Ποδηλασία
- Ράφτινγκ
- Τοξοβολία
Προς το Παλιόκαστρο
Το Παλιόκαστρο είναι η ψηλότερη κορυφή του Μαινάλου στην περιφέρεια του Βαλτεσινίκου.
Η κορυφή που δεσπόζει πάνω από το χωριό έχει ύψος 1387 μ. ενώ νοτιότερα το ύψος φθάνει τα 1437 μ., σύμφωνα με τα στοιχεία της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού.
Η ανάβαση στην κορυφή –ιδιαίτερα την άνοιξη ή στις αρχές του καλοκαιριού- είναι μια μοναδική εμπειρία. Η διαδρομή είναι δύσκολη στο τελευταίο κομμάτι, μιας και το μονοπάτι έχει σβήσει και θα χρειαστεί να αυτοσχεδιάσουμε. Η καλύτερη ώρα είναι του δειλινού. Η θέα και τα χρώματα είναι μοναδικά. Νοτιοδυτικά στον ορίζοντα όταν ο καιρός είναι καλός, βλέπει κανείς τη θάλασσα του Κατάκολου να λαμπυρίζει
Στα ανατολικά της κορυφής στη ρίζα του βράχου και ανάμεσα στα πουρνάρια, ξεχωρίζει ακόμα ένα μέρος του κάστρου και στη νότια ψηλότερη κορυφή η βάση μεμονωμένου πύργου της εποχής της Φραγκοκρατίας ή Ενετοκρατίας.
Προς την Αγία Τριάδα
Αυτή η διαδρομή -αν εξαιρέσει κανείς την μικρή ανάβαση ως τους πρόποδες του Παλιοκάστρου- με τη δημιουργία του χωματόδρομου, έγινε πολύ προσιτή σε όλους.
Είναι μια διαδρομή μέσα στο δάσος, με σημεία αναφοράς το εικονοστάσι του Αγίου Παντελεήμονα -όπου χτίζεται μια όμορφη εκκλησία- και το εικονοστάσι της Αγίας Τριάδας. Πιο κάτω, μέσα στην ιδιοκτησία του Γιάννη Παναγούλια υπάρχει η ομώνυμη πηγή. Για όσους ξέρουν το μέρος, πηγαίνοντας δυτικά ο δρόμος οδηγεί στου Ζαρέλη κι από κει κατεβαίνει στης Γριάς το Λιθάρι ή την Κρυάβρυση.
Το πυκνό ελατοδάσος εντυπωσιάζει και οι βαθύσκιες πλαγιές προσφέρουν το καλοκαίρι απίστευτη δροσιά.
Προς της Γριάς το Λιθάρι
Ένας παλιός και αγαπημένος τόπος αναψυχής των βαλτεσινιωτών ήταν η πηγή και ο βράχος στη θέση «Γριας Λιθάρι». Σήμερα που σπάνια περνάνε άνθρωποι από εκεί, χρειάζεται κάποιος να ξέρει το μέρος, για οδηγός. Είναι μια σχετικά εύκολη διαδρομή μέσα στο δάσος. Από τους πρόποδες του Παλιόκαστρου, ακολουθούμε το μονοπάτι στα δυτικά.
Στην ωριαία πεζοπορία μας, θα συναντήσουμε πηγές, τα ρέματα του Γκίνη και του Γερούτσου, του Γερούτσου τη σπηλιά, κι ένα κομμάτι δάσους με λεπτά πανύψηλα έλατα. Από εκεί βγάζανε οι χωριανοί τις «τέμπλες» που ράβδιζαν τις καρυδιές.
Στο βράχο σκαρφαλώνουμε εύκολα και η πηγή με την ξύλινη κορύτα και το κρύο πεντακάθαρο νερό θα μας ξεδιψάσει.
Αξίζει λίγη φροντίδα αυτή η πηγή τώρα που οι τσοπάνηδες δεν βόσκουν τα ζώα τους εκεί γύρω. Τα χόρτα μεγαλώνουν γρήγορα και την κρύβουν. Το ρυάκι που ξεκινάει από αυτή την πηγή, κατηφορίζει, ενώνεται με το νερό της Κρυάβρυσης και συνεχίζει για τους μύλους του Κοκκίνη και του Παυλόπουλου.
Προς την Κρυάβρυση
Γύρω από την Κρυάβρυση παλιότερα ήταν ένας μικρός συνοικισμός.
Εκεί φθάνει κανείς με τρεις τρόπους: από τους πρόποδες του Παλιόκαστρου, δυτικά, μετά το Μήλιαρη, το μονοπάτι κατηφόριζε δεξιά. Ήταν ο παλιός δρόμος προς τα Λαγκάδια που τώρα έχει σχεδόν ξεχαστεί.
Ο άλλος δρόμος ακολουθούσε το ρέμα στου Παύλου και του Κοκκίνη το μύλο,
κι ο τρίτος είναι αυτός που υπάρχει και σήμερα, ο δρόμος που οδηγεί στα Λαγκάδια.
Πλούσια η πηγή πρόσφερε το νερό της στα περιβόλια της περιοχής, σε τρεις νερόμυλους και αργότερα στον κάμπο.
Συνεχίζοντας το δρόμο προς την Αγία Παρασκευή των Λαγκαδιών αριστερά μας βρίσκεται το «Καημένο Χωράφι» του «Παναγή η Φυλάχτρα» το «Ζαρέλη» τόποι πλούσιοι σε μυρωδάτη ρίγανη. Πιο πέρα η Κρανιά, όλα φημισμένα λημέρια των Παναγουλαίων. «Βγαίνει ο σουλτάνος μπουγιουρντί να κάψουν το Ζαρέλι, του Παναγούλια τα μαντριά, του Κούνα τα γιατάκια…».
Προς Ζωριάνου, Άγιο-Θανάση, Κοκκινόβραχο
Στην περιοχή του Ζωριάνου σώζονται ακόμα τα ερείπια των σπιτιών του οικισμού που υπήρχε κάποτε. Το τοπίο είναι μαγευτικό με τον χαρακτηριστικό βράχο και την πηγή του. Το νερό που παλιότερα έδινε ζωή στα περιβόλια εκεί γύρω, τώρα ενισχύει το δίκτυο ύδρευσης του χωριού μας.
Από εκεί ανηφορίζοντας φτάνουμε στο εικονοστάσι του Αγιο-Θανάση. Προχωρώντας ανατολικά βρίσκουμε την Αλογόβρυση. Η θέα από εκεί είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Έχουμε στα πόδια μας τη νοτιοδυτική περιφέρεια των Μαγουλιάνων, το σανατόριο, το όρια της Βυτίνας, τον Καμπέα. Στην ανατολική πλευρά του Αλογοβουνίου βρίσκεται ο Κοκκινόβραχος. Εκεί κούρνιασαν τρομαγμένοι οι Μαγουλιανίτες κυνηγημένοι από τον Ιμβραήμ το καλοκαίρι του 1825. Οι εσοχές του βράχου οχυρωμένες στέκουν ακόμα για να μας θυμίζουν εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
Προς το Φαράγγι του Αγίου Νικολάου
Αυτή η διαδρομή έχει τελευταία σηματοδοτηθεί από το Δήμο. Στο δρόμο των Ολομάδων η πινακίδα μάς κατευθύνει για το φαράγγι του Ρεντεζέλα. Βέβαια αυτό το τοπωνύμιο δεν αφορά την περιφέρεια του Βαλτεσινίκου αλλά την Κερπινή και το Δρακοβούνι.
Το μονοπάτι, ακολουθεί το ανατολικό μέρος της χαράδρας και προσφέρει μια ασυνήθιστη άποψη του χωριού, της χαράδρας και του μοναστηριού του Αγιο-Νικόλα. Το χωράφι του Γ. Παπαγεωργίου στο Μπαρμπεσινίκο, κρύβει πολλούς κιβωτιόσχημους τάφους με πέτρινες πλάκες, μα κανείς δεν τους έχει ερευνήσει συστηματικά. Για την εποχή στην οποία ανήκουν, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε.
Κατάληξη της διαδρομής μας είναι οι Ολομάδες με τον ωραίο ναό των Αγίων Αποστόλων και τους πολύ φιλόξενους κατοίκους. Οι πιο απαιτητικοί μπορούν να συνεχίσουν προς το Κουτρουβέλι, και να συναντήσουν το ξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία και της Αγίας Ζώνης.
Προς μύλους Παύλου και Κοκκίνη
Μια μικρή, εύκολη και όμορφη διαδρομή είναι αυτή που μας οδηγεί από το γεφύρι στο «Πορί», στο μύλο του Παυλόπουλου. Ο μύλος δωρήθηκε από τους τελευταίους απογόνους της οικογένειας στον Άγιο Γεώργιο. Από το πέτρινο γεφύρι θα προχωρήσουμε αριστερά στο χωματόδρομο πλάι στο ρέμα. Σε λίγο θα αντικρίσουμε το μύλο στ’ αριστερά μας μισοκρυμμένο ανάμεσα στις καρυδιές, τις ιτιές και τα έλατα. Πιστεύω πως όσοι έζησαν στις δόξες του αυτό το σύμβολο του λαϊκού μας πολιτισμού μας, θλίβονται που τον βλέπουν να στέκει άπραγος, έρμαιο του καιρού.
Στο ρέμα, τα καβουράκια και τα βατράχια θα τραβήξουν το ενδιαφέρον των μικρότερων επισκεπτών. Συνεχίζουμε ανηφορίζοντας δίπλα στο ρέμα. Έχουμε κατέβει αρκετά από το υψόμετρο του χωριού και μπροστά μας το Παλιόκαστρο φαντάζει θεόρατο. Σε λίγο θα συναντήσουμε στα δεξιά μας ερειπωμένο, το μύλο του Κοκκίνη.
Οι πιο απαιτητικοί αν συνεχίσουν να ανηφορίζουν θα δουν το ρέμα να χωρίζεται μικρότερο στ’ αριστερά που καταλήγει στης Γριας το Λιθάρι, μεγαλύτερο στα δεξιά που θα μας οδηγήσει στην πηγή του, την Κρυάβρυση.
Προς τον Άγιο Βλάση
Ο Άγιος Βλάσης και η περιοχή «Βορίλα», είναι ένας μικρός συνοικισμός δυτικά του χωριού μας. Αφήνουμε πίσω μας το «Πορί», το όμορφο ξωκκλήσι της Αγια-Μαρίνας, ανηφορίζουμε προς την Παναγιά με την ομώνυμη πηγή στην ιδιοκτησία του Πετρόπουλου και την πηγή στη θέση «Κάλανος». Φθάνουμε στα Ρεππαίικα στέκια του «Βορίλα», από τον χωματόδρομο που πηγαίνει πλάι-πλάι στο βουνό. Εκεί υπάρχει βραβευμένο μάρμαρο, ανεκμετάλλευτο ακόμα.
Το τοπίο εδώ είναι διαφορετικό. Αν είναι κατάλληλη η εποχή, η ρίγανη θα μοσχομυρίζει. Η μικρή πηγή θα μας ξεδιψάσει και ο Αι-Βλάσσης μας περιμένει να προσευχηθούμε. Η λίμνη του Λάδωνα φαίνεται μπροστά μας. Για να απολαύσουμε όμως την υπέροχη θέα πρέπει να κατηφορίσουμε το μονοπάτι δυτικά ή να προχωρήσουμε βόρεια στο χωματόδρομο και στο τέρμα να ανεβούμε το λόφο στα δυτικά.
Η θέα της λίμνης και της γύρω περιοχής πανοραμική, σίγουρα θα μας αποζημιώσει.
Προς τις Μουριές, Χιονόβρυση, Οχυρά
Αυτή είναι μια ιδιαίτερη, εντυπωσιακή διαδρομή γεμάτη μνήμες.
Κατηφορίζουμε το χωματόδρομο μετά τη διασταύρωση για τον Άγιο-Νικόλα, προς τις «Μουριές». Στο τέλος της κατηφόρας συναντάμε το πέτρινο γεφύρι κι αριστερά πριν το περάσουμε θα δούμε μύλο του «Ζιώζιου» ρημάδι πια του καιρού. Ο μύλος αυτός ήταν δίπατος αλλά το πιο εντυπωσιακό του στοιχείο ήταν το μακρύ αυλάκι που ο Ζιώζιος (Παναγιωτακόπουλος) είχε κυριολεκτικά σκαλίσει στο βράχο.
Ακολουθούμε το ρέμα ανατολικά και σε λίγο φθάνουμε στη Χιονόβρυση. Αυτή βρίσκεται εκεί που το ρέμα συναντιέται με εκείνο του Αγίου Νικολάου. Βόρεια στέκει το βουνό Ρουτό με τα βράχια της «Λιναρίστρας». Τα οχυρά τους, δυσδιάκριτα μες στα πουρνάρια του απρόσιτου βράχου. Στα νότια, τα οχυρά του Μπαλογιάννη στέκουν ερειπωμένα στα ζωνάρια του βράχου.Κατηφορίζουμε βορειανατολικά τη χαράδρα. Δέος μας κυριεύει στη θέση «Μπουντρούμι»- όνομα και πράγμα.
Αυτές οι σπηλιές κι αυτά τα βράχια στέγασαν κάποτε τον τρόμο και την αγωνία των προγόνων μας. Τούς στάθηκαν σύμμαχοι και τούς έσωσαν.
Στο ύψος των Ολομάδων βρίσκεται το «Σκορδούλι» το σημαντικότερο οχυρό της χαράδρας μετά τον Άγιο-Νικόλα. Οχυρωμένες οι σπηλιές σε τρία επίπεδα, με ξυλοδεσιές και πολεμίστρες, έχουν αφεθεί πλέον στην τύχη τους. Με δυσκολία μπορεί κανείς να σκαρφαλώσει, απ’ την αριστερή μεριά του βράχου και κινούμενος νοτιοανατολικά θα φθάσει στις Ολομάδες.
Προς την Ελά – Φλώσκο – βρύση -Ντεληγιάννη
Στο δρόμο που οδηγεί στο χωριό και δύο περίπου χιλιόμετρα πριν φθάσουμε, υπάρχει ένας χωματόδρομος στα δεξιά, που οδηγεί στην Ελά. Εκεί βρίσκεται μια μικρή κοιλάδα ανάμεσα στα έλατα. Μικρές πηγές αναβλύζουν σε πολλά σημεία, με σπουδαιότερες αυτές που βρίσκονται στις ιδιοκτησίες του Παπαγεωργίου και του Ζαχαρόπουλου. Τώρα τα μποστάνια είναι λιγοστά αλλά οι καρυδιές πολλές.
Πριν φθάσουμε στην Ελά ένας νέος χωματόδρομος αριστερά μας, οδηγεί στον ερειπωμένο μύλο του «Κούλη» και στο δρόμο με το γεφύρι που συνέδεε παλιότερα το χωριό με τις Ολομάδες. Ακολουθώντας αυτό το δρόμο προς Ολομάδες στα δεξιά μας βρίσκεται η Σωτήρα- παλιός συνοικισμός- με τα ποιμνιοστάσια της οικογένειας Τερζή. Πιο πέρα ο Φλώσκος με την φημισμένη πηγή που υδροδοτεί σήμερα το συνοικισμό των Ολομάδων.
Ο Ν. Μουτσόπουλος, μας μεταφέρει την παράδοση πως «ο Βελής ο ανηψιός του Ιμβραήμ επεσκέφθη του Φλώσκου το πηγάδι γιατί είχε ζυγιάσει όλα τα νερά κι όλα τα κεφαλόβρυσα και τούτο τόβρε πρώτο». «Του Γραμποβίκου το νερό του Φλώσκου το πηγάδι και της Αγιαπαρασκευής στην πόλη ειν ακουσμένα».
Η βρύση του Ντεληγιάννη βρίσκεται ψηλότερα στην ιδιοκτησία του Γ. Παναγούλια και σ’ αυτήν φτάνουμε ευκολότερα από το δρόμο της Λάστας. Ο Β. Τσαφαράς, αναφέρει ένα θρύλο: «Κατά του Ντεληγιάννη τη βρύση ανατολικά του Αγιολιά κοντά στο ποτάμι, είναι δύο γονατιές γιατί εγονάτισε ο δράκος και έφτασε και ήπιε νερό στου Ντεληγιάννη τη βρύση. Τόσο πολύ μεγάλος ήτανε, ώστε έφτανε το στόμα του στη βρύση και τα αχνάρια του επέρασαν την άλλη μεριά στο ποτάμι κατά το Βαλτεσινίκο».
Διαδρομή 1
Βαλτεσινίκο, Μαγούλιανα, Βυτίνα, Βλαχέρνα, Λεβίδι, Καρδαράς, Χιονοδρομικό κέντρο Μαινάλου, Βυτίνα, Βαλτεσινίκο.
Μια μεγάλη ημερήσια εκδρομή που θα σας δώσει την ευκαιρία να γνωρίσετε τα γύρω χωριά και το χιονοδρομικό κέντρο Μαινάλου για στο σκι σας.
Διαδρομή 2
Βαλτεσινίκο, Πυργάκι, Ελάτη, Λιμποβίσι, Αρκουδόρεμα, Πιάνα, Λημέρια του Κολοκοτρώνη, Χρυσοβίτσι, Βαλτεσινίκο.
Μια μεγάλη ημερήσια εκδρομή για όλες τις εποχές κυριολεκτικά μέσα στα έλατα για να απολαύσετε την ομορφιά του τοπίου, το κελάιδισμα των πουλιών και να αποτίσετε φόρο τιμής, με την επίσκεψη στο σπίτι του, στον ελευθερωτή τους γένους Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Διαδρομή 3
Βαλτεσινίκο, Στεμνίτσα, Ζυγοβίστι, Δημητσάνα, Φαράγγι Λούσιου, Ζάτουνα, Βαλτεσινίκο.
Μεγάλη ημερήσια εκδρομή για όλες τις εποχές που θα σας δείξει μια άλλη πλευρά της περιοχής και για όσους λατρεύουν το ράφτινγκ θα είναι μεγάλη ευκαιρία η επίσκεψη στο φαράγγι του Λούσιου.
Λίγα λόγια για τις τοποθεσίες
Μαγούλιανα
Μικρό χωριό κτισμένο αμφιθεατρικά σε τοπικό παραδοσιακό στιλ. Είναι το υψηλότερο χωριό της Πελοποννήσου και το χειμώνα έχει πολύ λίγους κατοίκους.
Διαθέτει ένα καφενείο και μία ταβέρνα. Έχει τρείς εκκλησίες μία εκ των οποίων, η Παναγία, έχει ένα πού αξιόλογο ξυλόγλυπτο τέμπλο που αξίζει να το ιδεί κανείς.
Βυτίνα
Παραδοσιακός τουριστικός προορισμός κυρίως το καλοκαίρι. Είναι κτισμένη σε ένα μικρό οροπέδιο και διαθέτει λαογραφικό μουσείο και αρκετές εκκλησίες, η σπουδαιότερη των οποίων είναι του Αγίου Τρύφωνος στην κεντρική πλατεία. Έχει πολλές ταβέρνες-εστιατόρια, ζαχαροπλαστείο, καταστήματα παραδοσιακών προϊόντων και ξυλόγλυπτων σουβενίρ.
Βλαχέρνα
Σχετικά μικρό χωριό κτισμένο στους πρόποδες του Μαινάλου με ταβέρνες και άλλα μικρά καταστήματα.
Λεβίδι
Κεφαλοχώρι στους πρόποδες του Μαινάλου με αρκετά καλές υποδομές. Διαθέτει αρκετά εστιατόρια-ταβέρνες και διάφορα καταστήματα. Το πρωί ή το απόγευμα μπορείτε να απολαύσετε τον καφέ σας στην κεντρική πλατεία.
Χιονοδρομικό κέντρο Μαινάλου
Γνωστό χιονοδρομικό κέντρο που διαθέτει πίστες για όλες τις δυνατότητες και πολύ καλές εγκαταστάσεις εστίασης. Ακόμη κοντά στο χιονοδρομικό κέντρο υπάρχουν και άλλες ταβέρνες με παραδοσιακό φαγητό.
Πυργάκι
Υπολείμματα μικρού χωριού που έχει μετεγκατασταθεί στην Βυτίνα λόγω του κινδύνου κατολισθήσεων.
Ελάτη
Μικρό χωριό κυριολεκτικά μέσα στα έλατα. Το χειμώνα έχει ελάχιστους κατοίκους. Στην διαδρομή μας μετά το χωριό συναντάμε μια παραδοσιακή βρύση με πολύ χωνευτικό νερό.
Λιμποβίσι
Το χωριό όπου γεννήθηκε ο Κολοκοτρώνης αποτελεί σήμερα ένα σωρό ερειπίων. Τα τελευταία χρόνια έχει επισκευαστεί το σπίτι του Κολοκοτρώνη και έχει διασκευαστεί σε μουσείο. Εκεί βρίσκουμε αρκετές πληροφορίες για την ζωή των Κολοκοτρωναίων και της επανάστασης. Ο περιβάλλων χώρος που αποτελούσε την πλατεία του χωριού έχει δοθεί στην διάθεση την επισκεπτών και μαζί με την βρύση με τρεχούμενο νερό όλο τον χρόνο αποτελεί μια καλή επιλογή για πικ νίκ.
Πιάνα
Είναι ένας γραφικός οικισµός, φωλιασµένος στο ελατόδασος του Μαινάλου και χτισµένος στην ανατολική και δυτική ποδιά του µεγάλου βράχου στον οποίο είναι θεµελιωµένος ο Άγιος Γεώργιος. Μια εκκλησία που δεσπόζει σε όλη την περιοχή και ως φάρος, φωτίζει και προστατεύει τα χωριά του Φαλάνθου που κτίστηκε στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Τα σπίτια είναι όλα πετρόκτιστα, µε κεραµίδια στις στέγες αλλά και τα πορτοπαράθυρα είναι ξύλινα µε τις χειροποίητες αµπάρες και κλειδαριές, τους φούρνους στην αυλή…
Χρυσοβίτσι
Το Χρυσοβίτσι είναι ορεινό χωριό του νομού Αρκαδίας. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.100 μέτρων σε μία ελατοσκέπαστη πλαγιά του Μαινάλου και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Πελοποννήσου. Έχει ανακηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός.
Δημητσάνα
Η Δημητσάνα είναι ιστορικό χωριό της Πελοποννήσου, πρωτεύουσα της επαρχίας Γορτυνίας και έδρα του δήμου Γορτυνίας. Η Δημητσάνα είναι χτισμένη πάνω σε λoφοράχη σε υψόμετρο 950 μέτρων, από τη μεσημβρινή πλευρά της οποίας παρέχεται θαυμάσια θέα της πεδιάδας της Μεγαλόπολης και του Ταΰγετου.
Η Δημητσάνα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο με το «κρυφό σχολειό» και το 1821 με το «Δημητσανίτικο μπαρούτι» που παρασκεύαζε. Είναι πατρίδα του Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄, του οποίου το άγαλμα δεσπόζει στην κεντρική πλατεία του χωριού, που υπήρξε δωρεά του Μαρασλή, και του Μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανού, όπου αμφοτέρων οι οικίες διασώζονται.
Στο μουσείο της Δημητσάνας που στεγάζεται στη Βιβλιοθήκη, εκτίθενται υφαντά, αργαλειοί, είδη λαϊκής τέχνης και αρχαιολογική συλλογή. Λίγο έξω από τη Δημητσάνα βρίσκεται και το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, που στόχο έχει την ανάδειξη των παραδοσιακών υδροκίνητων εγκαταστάσεων που παλιότερα ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες στην περιοχή.
Η Δημητσάνα διαθέτει αρκετά εστιατόρια-ταβέρνες με τοπικά φαγητά, εργαστήριο παραδοσιακών γλυκών και αρκετά άλλα καταστήματα.
Ζυγοβίστι
Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.160 μέτρων στις πλαγιές του Μαινάλου και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Πελοποννήσου. Έχει ανακηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός. Στην πλατεία του χωριού βρίσκεται η εκκλησία του Σωτήρα, ενώ αξιοσημείωτα κτίσματα είναι το παλαιό δημοτικό σχολείο, το Καποδιστριακό Διδακτήριο, το οποίο λειτούργησε μέχρι το 1957 και χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο.
Στεμνίτσα
Χτισμένη στο Μαίναλο και σε ύψος 1080 μέτρων είναι χαρακτηρισμένη ως παραδοσιακός οικισμός.
Η περιοχή είναι από την αρχαιότητα γνωστή ως Υψούς. Σύμφωνα με τη μυθολογία, η αρχαία Υψούς χτίστηκε από τον Υψούντα, έναν από τους πενήντα γιους του βασιλιά της Αρκαδίας Λυκάονα.
Γνώρισε μεγάλη ακμή κατά τη βυζαντινή περίοδο, όταν ήταν γνωστές οι στεμνιτσιώτικες καμπάνες.
Ήταν η έδρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη που την αποκαλούσε χωριατοπούλα του Μοριά. Διατέλεσε έδρα της πρώτης Πελοποννησιακής Γερουσίας και πρώτη άτυπη πρωτεύουσα του επαναστατημένου Ελληνικού έθνους για μια ημέρα-27 Μαΐου του 1821.
Ορισμένα από τα αξιοθέατα της περιοχής είναι:
Λαογραφικό μουσείο Στεμνίτσας
Τα μοναστήρια του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, ενός από τα πιο σημαντικά μοναστήρια της Πελοποννήσου,την Ι.Μ. Παναγίας Φιλοσόφου και την Ι.Μ Ζωοδόχου Πηγής(15ος αιώνας).
Στη Στεμνίτσα λειτουργεί Επαγγελματική Σχολή (ΕΠΑΣ) Αργυροχρυσοχοΐας.
Ζάτουνα
Η Ζάτουνα είναι χτισμένη πέρα από το ποτάμι του Λούσιου. Το όνομα είναι Σλάβικο και σημαίνει πέρα από το ποτάμι. Αρχαίοι περιηγητές έγραφαν πως ο τόπος ήταν ιδιαίτερα απροσπέλαστος, λόγω της άγριας βλάστησης. Βρίσκεται τέσσερα χιλιόμετρα από τη Δημητσάνα. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός.
Από τη Ζάτουνα κατάγονται ο Στάικος Σταϊκόπουλος, ο οπλαρχηγός που κυρίευσε το Παλαμήδι, το οποίο είχαν καταλάβει οι Τούρκοι κ.α.
Φαράγγι Λουσίου
Ο Λούσιος είναι ποταμός της Πελοποννήσου, παραπόταμος του Αλφειού, με μήκος περίπου 23 χιλιομέτρων. Σύμφωνα με την παράδοση πήρε το όνομα αυτό επειδή στα νερά του έλουσαν τον νεογέννητο Δία οι νύμφες Νέδα, Αγνώ και Θεισόα. Οι πηγές του βρίσκονται στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, κοντά στο χωριό Καλονέρι και νοτιότερα στην περιοχή της αρχαίας Θεισόας.
Ο Λούσιος, αφού περάσει δυτικά της Δημητσάνας, διασχίζει ένα εντυπωσιακό φαράγγι μήκους 15 χιλιομέτρων και πλάτους περίπου 2 χιλιομέτρων, προτού καταλήξει στον Αλφειό, κοντά στην Καρύταινα. Στις δύο πλευρές του φαραγγιού βρίσκονται δύο ιστορικές μονές, η Μονή Φιλοσόφου και η Μονή Προδρόμου. Το φαράγγι χαρακτηρίστηκε, το 1997, περιοχή ενιαίου αρχαιολογικού χώρου και προστατεύεται από το υπουργείο Πολιτισμού.
Από τη δυτική πλευρά του φαραγγιού περνάει το εθνικό μονοπάτι 32 (παρακλάδι του Ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε4 GR), το οποίο ξεκινάει από τη Βυτίνα και καταλήγει στο Γύθειο. Ο Λούσιος προσφέρεται για εναλλακτικό τουρισμό (πεζοπορία, κανόε-καγιάκ και ράφτινγκ).
